هر دو هفته حقوق می گیرم. حقوقم به مراتب کم تر از حقوق کار سابقم در سنگاپور است. ولی تعداد بارهایی که یادم می آید خدا را شکر کنم به مراتب بیش تر؛ شکر کنم که با تمام خبرهایی که از مشکل کاریابی شنیده بودم، برای مدتی کار دارم؛ که مایه نگرانی عزیزانم نیستم؛ که درآمدم هزینه اجاره و خرج های ماهیانه را می پوشاند؛ که ترس ها و نگرانی هایم از این که زندگیم را این جا چه طور بگردانم، کم می کند؛ که سرم به فعالیتی گرم است و به دور از هزاران فکر و خیال بیهوده. هروقت یادم باشد، خدا را بارها شکر می کنم.
۱ نظر:
چه عالی... واقعا خدا رو شکر :*
ارسال یک نظر