نشانی از بهار

شادی شنیدن آواز پرنده سرخ رنگی که روی شاخه خشک درخت حیاط نشسته و بعد از چندین ماه سرما و سکوت، رها و پیوسته می خواند.

حسود

از چند هفته قبل از شروع المپیک زمستانی روسیه، رسانه های کانادایی شروع کردند به پیش کشیدن مشکلات مختلف روسیه از نگاه خودشان:

- کمبود آزادی بیان مخالفان سیاسی در روسیه
- به رسمیت نشناختن هم جنس گرایی در روسیه
- تاخیر در برنامه زمانی تکمیل ساختارهای ورزشی و توریستی لازم برای شرکت کنندگان در بازی ها (هتل های ناکامل، نخاله های ساختمانی به جا مانده از نوسازی ها و ...)

و چندین و چند داستان مختلف دیگر. این داستان ها به صورت خبر، بررسی تحلیلی یا برنامه مستنداز شبکه های رادیویی و تلویزیونی کانادا پخش می شود.

هم زمانی این موج برای تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی با المپیک زمستانی در روسیه جالب است. رها از این که این خبرها و میزان بزرگ کردنشان چه قدر واقعی یا موهومی است، تکان دهنده است که کشورقدرتمندی به طور واضح تلاش می کند نواقص کشور قدرتمند دیگری را به صورت تخریبی بزرگ کند؛ وای به حال وقتی که کشور قدرتمندی بیفتد به سیاه جلوه دادن کشوری نه چندان قوی.

هر وقت این خبرها را می شنوم با خودم فکر می کنم این فقط ما آدم ها نیستیم که به هم حسادت می کنیم؛ در ابعاد بزرگ تر، حتی دولت ها و جوامع مختلف هم ممکن است به هم حسادت کنند.

آرمان دنیا

جشن شروع بازی های المپیک زمستانی سوشی و آدم های رنگارنگ از کشورهای مختلف که گروه گروه با شادی دور هم جمع شده اند.

این همه پیوستگی رنگ های مختلف رویای جاویدانی را زنده می کند؛ رویایی که در آن همه مردم دنیا رها از تفاوت هایشان همیشه به شادی و خوشی، در آرامش و درک، کنار هم باشند، به دور از دشمنی، درگیری، جنگ و ویرانی. به امید چنان دورانی شاید روزی.

عجیب سخت

بخشیدن، چه درونی، چه بیرونی، هنر و توانایی بزرگی است؛ حتی اگر فکر می کنی آگاهانه گذشتی، گاهی بین راه اصطکاک روح و قلبت را می بینی و رد زخم هایی از گذشته. بخشیدن، نگاه و قلب خیلی بزرگی می خواهد. خیلی سخت تر و پیچیده تر است از هر چه درباره اش می گویند و می نویسند. زمان می برد و با خود ساختن زیاد.

جا پاهای کوچک

سرما و یخ و شلاب و سختی های زمستان شدید، همه یک طرف؛
راه رفتن روی برف های نرم زیر برف و دیدن رد پای پنجه های کوچک سگ ها روی برف با فاصله های منظم، یک طرف دیگر؛ رد پای سگ های خوش حالی که هم راه صاحبشان آمده بودند پیاده روی. این اتفاق معمولا وقتی می افتد که دما خیلی زیر صفر نیست و برف تازه است. رد پایشان هم مثل خودشان خوش حال است و در جست و جو.

ساده

چند روز پیش تولدش بود. زنگ زد که امروز بروم پیشش که تیرامیسو درست کند. دختر ساده و راحتی است؛ خود خودش است. امروز خیلی راحت لباس انتخاب کردم؛ یک بلوز خوش رنگ، شلوار جین و گوش واره های هم رنگ بلوز. با خودم راحت بودم. راحتی اش برایم راحتی می آورد؛ چه در شکل و چهره ام، چه در رفتارم، چه در انتخاب هر چیزی که امیدوارم خوش حالش کند. سادگی، سادگی می آورد.

وقتی رسیدم، تنها مهمان خانه شان بودم. همیشه از دیدن این زوج خوش ترکیب و دختر کوچولوی نازنینشان، خوش حال می شوم. کادوی ساده ای که برایش گرفته بودم، همان جا باز کرد و چید روی میز. با همان سادگی همیشگی دور هم نشستیم، چای و تیرامیسوی خوش مزه دست پخت خودش را خوردیم و از این در و آن در حرف زدیم. مهمانی خیلی خوبی بود. دلم برای این همه سادگی و خود بودن تنگ شده بود.

زیبایی آمریکایی*

داخل دست شویی خانم ها، کاترینا را می بینم. دارد نفس عمیق می کشد. چهره اش کمی سراسیمه است. معمولا برخوردم با خانم های دیگر شرکت همان روابط کاری رسمی است پشت لب خندهای کاری محافظه کارانه. ولی من و کاترینا پشت لب خندهای رسمی مان به هم، دوستی پر رنگ تری داریم؛ معمولا با هم واضح از این در و آن در حرف می زنیم بدون روپوشی های سیاست مدارانه.
- چی شده؟
- احساس می کنم امروز رفتار مدیرم فرق دارد... مدیر بالاترم هم مدتی است حرفی نمی زند. احساس می کنم شاید امروز می خواهند اخراجم کنند...

سعی می کنم آرامش کنم، که شاید درگیر هستند، که شاید موضوع چیز دیگری باشد، که به هر حال، این احساس، سایه ای است بر سر هر کداممان که باهاش زندگی می کنیم؛ هر چه بخواهد بشود می شود.

از وقتی که چندی پیش یکی از مدیران رد بالای گروهشان را اخراج کردند، کمی نگران شده و من کاملا درکش می کنم.

برایم از تجربه محیط کار قبلیش می گوید. این که چه طور عذرش را خواسته اند. این که چه طور بعضی تجربه ها، ترس در وجود آدم باقی می گذارند.

شاید این بخشی از فرهنگ کاری آمریکای شمال است. در این یک سال و نیم، اخراج چهار نفر از افراد شرکت را به چشم دیدم. هر بار مدتی طول کشید تا با این تغییر کنار بیایم؛ با این خشونت منطقی که در یک جمله رسمی ازت می خواهند وسایل شخصی ات را جمع کنی؛ باید میز کارت را در سکوت ترک کنی بی آن که با آدم هایی که مدتی کنارشان کار کردی، خداحافظی کنی. به نظرم خیلی خشک و دردناک است؛ به برندگی یک چاقوی تیز. چهار سالی که سنگاپور کار می کردم، فقط اخراج یک نفر را در محیط کاری شاهد بودم. تازه آن شخص هم رده مدیریتی داشت؛ مدیر پروژه مان بود که بین سیاست های مدیران بالاترش قربانی شد. آن اتفاق برای خیلی هایمان ضربه بزرگی بود؛ هم از نظر احساسی و از دست دادن  آن مدیر پر انرژی، هم از نظر آشوب هایی که با رفتن آن مدیر تا مدت ها ایجاد شد و روی زندگی بعضی هایمان هم اثراتی داشت. اما این جا مثل نقل و نبات، آدم اخراج می کنند؛ فرقی هم ندارد قبلا چه قدر عمل کرد درخشانی داشته ای، گذشت معنی چندانی ندارد. انگار بخشی از فرهنگ کاری شان هست. گرچه اخراج و خدمات بعدش فرآیند مشخصی دارد، این همه سردی، بی روحی و بی احساس بودن این بخش از فرهنگ کاری، سنگین و دردناک است.

* عنوان را از عنوان فیلم زیبایی با این اسم برداشتم.

مطمئن آرام

بلند قامت، چهره ای بسیار مردانه، چشمانی سبز و آرام، و نگاهی مطمئن و خندان.
امروز آخرین روز کاریش با این شرکت بود. قرار بود بعد از کار دور هم جمع شویم و از او خداحافظی کنیم. جالب بود که تعداد زیادی از هم کاران برای خداحافظی با نگاه دقیق، مطمئن و خندانش وقت گذاشته بودند.

بگو

- هر روز صبح قبل از هر کاری، برای خودت و داداشت "چهار قل" بخون...

صدای نازنین مامان در گوشم هست. با خودم فکر می کنم فرقی ندارد کجای دنیا باشم و از پس چه تغییراتی گذشته باشم؛ در نهایت، پس زمینه همه رنگ های وجودم، تربیت مامان همیشه همراهم هست.

به دور از تبلیغات

او ده سالی از من بزرگ تر است؛ همیشه از این که پوست و مویی به این شادابی و درخشندگی دارد، لذت می برم.
روزی که با چند تا دیگر از خانم های هم کار داریم درباره پوست حرف می زنیم:

- این جا که هوا خیلی سرد و گاهی خشک هست؛ می شود بپرسم معمولا چه طور از پوستت مراقبت می کنی؟ کرم خاصی می زنی؟

- نه! روزی یک بار صورتم را همان وقت حمام می شویم. معمولا هم از وسیله آرایشی، بهداشتی خاصی استفاده نمی کنم. هر وقت کرم معمولی تخفیف دار پیدا کنم، می خرم؛ آن هم برای روزهایی که حس کنم پوستم خشک شده. 

بخشش

شاید "بخشیدن"، مرهمی است بر خراش هایی که آدم ها از روی ندانستن، درک نکردن و نا آگاهی بر هم به جا می گذارند.

کوچولوهای هاکی باز

برای اولین بار، تماشای مسابقه هاکی از نزدیک، سرعت و تیزی این توپ بلبرینگی فلزی که روی یخ سر می خورد. دیدن این بازی با تمام قوانین متفاوتش برایم جالب بود. مسابقه در سه بازه بیست دقیقه ای پیش می رفت و بین هر بازه، فرصت کوتاهی بود برای استراحت و بازنگهداری زمین یخی.

بازیکنان همه قد بلند و تو پر که با لباس های محافظ هاکی پر تر هم به چشم می آمدند. لباس و وسایل محافظ هاکی کاملا برای فضای سریع، خشن و پر زد و خورد این بازی طراحی شده.

پس از اولین دور بازی، بازیکنان زمین را ترک کردند. چند دقیقه بعد، به جایشان پسر بچه های پنج، شش ساله ای با لباس و کلاه خود هاکی و اسکیت هایشان وارد زمین شدند، به همراه یک خرس عروسکی بزرگ. در فاصله استراحت بین مسابقه، این نخودها دو تیم شدند و شروع کردند به مسابقه در همان زمین اصلی ورزشگاه. خرس بزرگ سفید هم داورشان بود؛ مربی هایشام هم همان دور و بر بودند که مراقبشان باشند. این نخودها، چند لحظه با اسکیت هایشان روی زمین یخی جلو می رفتند و برای مدت کوتاهی توپ را به جلو می راندند. بعد سر می خوردند و می افتادند روی زمین. کل بازی این کوچولوها پنج دقیقه بود. این برنامه به حمایت یکی از کافه های مشهور کانادایی، Tim Hortons، راه افتاده بود. این کافه در کنار قهوه و چای، شرینی های خیلی کوچک و گردی هم می فروشد که به "Timbits" معروف است. اسم تیم این بازیکنان ریزه میزه هم به نشان از آن شیرینی های ریز، Timbits گذاشته شده بود.

هاکی برای مردم این جا خیلی مهم است، مثل فوتبال برای ماها. بچه هایشان با هیجان و افتخار هاکی یاد می گیرند. خیلی قشنگ بود که بین بازی جدی تیم مهمی از کانادا با یک تیم آمریکایی، به پسر بچه های کانادایی فرصت داده شده بود که بیایند در ورزشگاه اصلی روی زمین هاکی واقعی، وسط جمع تماشاگران، هاکی را تمرین و تجربه کنند. فرهنگ و نوع اعتماد به نفس دادن به بچه ها این جا جالب است.

تنهایی

تنهایی، هم دم امینی است. لازم نیست خودت و احساست را برایش تعریف کنی. لازم نیست خودت را برایش توضیح دهی. لازم نیست نگران قضاوت و نگاهش باشی. لازم نیست بعدها برای سوء برداشت ها ازش عذرخواهی کنی.لازم نیست نگران باشی که حرفت را جای دیگری می برد یا نه. جای دیگری از زمان، درک و قضاوت خودش را به سویت پرت نخواهد کرد. روی زخم هایت نمک نخواهد پاشید. به آن چه برایت با ارزش است، نخواهد خندید. از پشت بهت خنجر نخواهد زد.

تنهایی، شاید عمق و شدت مسایل را برایت بیش تر کند. شاید عبور از تلخی احساس و افکارت را کند تر کند. شاید فکر و احساست را به چندین گذرگاه عجیب بکشاند که فکرش را هم نمی کردی. تنهایی شاید سخت باشد. ولی سایه همیشه هم راهی است که در سکوت و درک، کنار همه افکار و احساساتت می ماند؛ شاید تا روزی که پوست بیندازی و با لایه ها و رنگ های جدیدت به زندگی ادامه دهی.

بهشت

- می دانی یکی از شبکه های تلویزیون دوباره دارد سریال "از سرزمین شمالی" را پخش می کند؟

فکر می کنم اولین بار که از تلویزیون پخش می شد، هفت، هشت ساله بودم. خیلی وقت ها همگی با هم نگاه می کردیم، جای من هم معمولا معلوم بود؛ بغل بابا. هیچ وقت آهنگ قشنگ آن سریال، طبیعت سبزش و لذت تماشای آن سریال را کنار بابا فراموش نمی کنم. اگر بهشت مجموع تمام لحظه های پر از لذت و شادی زندگی باشد، آن لحظه ها بخشی از بهشت من هستند.

در پس این همه سال، پشت همه این بالا و پایین ها، پشت همه این اسم ها، من هیچ کس نیستم جزهمان دختر کوچولوی پدرم که دلم همیشه برایش تنگ است و نگران لحظه های همراهیش که از دست می روند.

یخ بیل زنی

این هفته برای اولین بار در زندگیم یاد گرفتم چه طور می شود "یخ" را "بیل" زد.
به لطف ملایم تر شدن سرما در دو سه روز اخیر، تصمیم گرفتم راهی باز کنم جلوی در خانه که راحت تر رد شویم. سوز و سرمای هفته پیش، انبوهی از برف یخ زده برایمان باقی گذاشته بود که با "پارو" کنار نمی رفت. بیل فلزی راه حلی بود برای شکستن و کنار زدن لایه کوچکی از برف های یخی جلوی در خانه.

به زبان نپالی

آن دو خانم در اتوبوس؛ یکی روی صندلی جلو نشسته، آن یکی روی صندلی عقب. دارند با هم به زبان نا آشنایی حرف می زنند.

- ببخشید، می توانم بپرسم شما به چه زبانی صحبت می کنید؟
- نپالی :-)
- چه جالب! اولین بار است که گفت و گویی به این زبان می شنوم.
- داریم درباره چشم های تو حرف می زنیم و این که اهل کجا می توانی باشی.

ناز

یک وقت هایی توی زندگی هست که نمی دانی ناز کردن چیست؛ اصلا در فضایش هم نیستی.
یک وقت هایی هم هست که می دانی ناز کردن چیست ولی دیگر حتی حال و حوصله اش را هم نداری.

عمق محبت

یک:
چیزی تکانش داده، لحظه ای از هیجان می لرزد.
او: عصبی هم که هستی...

دو:
چیزی تکانش داده، لحظه ای از هیجان می لرزد.
او بغلش می کند: نلرز وگرنه من هم باهات می لرزم...

حرف دل

حرف دل، حرف "دل" است؛ نه حرف "زبان"، نه حرف "دهان". جایش هم همان گوشه دل خود آدم.

بی پیمانه

مانده ام چند درصد از روابط ما آدم ها از روی حسادت یا اثرگرفته از حسادت هست.

مثل نقاشی

سبد حصیری پر از میوه های تازه و رنگارنگ، همیشه گرمای خانه را با خودش دارد؛ فرقی ندارد خانه ات کجا باشد.

برف روی یخ، یخ روی برف

زمستان این جا عجیب است. خیلی سرد می شود و سوز می آید. وقتی ملایم تر می شود، گاهی پیوسته برف می بارد؛ آن قدر که دیواره های برفی همه جا را می پوشاند. بعد دوباره خیلی سرد می شود و برف ها یخ می زنند. کمی بعد، دوباره نزدیک صفر می شود. روی برف های قبلی برف می بارد و ارتفاع برف همین جور زیاد می شود. شب ها دوباره سوز می آید و دوباره برف ها یخ می زنند. این چرخه می تواند ماه ها ادامه پیدا کند تا بهار تصمیم بگیرد به شهر بازگردد.

گاهی عجیب تر هم می شود. مثل امروز که چند درجه ای بالای صفر رفت و ساعت ها باران آمد. باران روی یخ ها و برف ها می ماند و شلاب می شد. شب که سرد شود، دوباره این لایه شلابی هم یخ می زند روی باقی یخ ها و برف ها.

امروز پیاده روهای این منطقه سرتاسر شده بود یخ و شلاب. با هر قدم می توانستی لیز بخوری، انگار روی پیست پاتیناژ باشی. اگر لازم بود پیاده جایی بروی، سه راه داشتی:

یک. در پیاده رو ها سر خوران پاتیناژ بروی.
دو. از کنار مسیر ماشین روی خیابان بروی.
سه. پرواز کنی.

من البته گزینه دوم را انتخاب کردم تا هم به طبیعت لب خند بزنم هم به برنامه خودم برسم. البته احتمالا خوش آیند راننده های آن مسیر نبود؛ دلم می خواست در تمام آن مسیر، تابلوی "ببخشید، چاره ای نیست" در دستم می بود. اگر می شد گزینه سوم را انتخاب کرد، خیلی راحت تر و سریع تر بود البته.

هر چیزی زمان می برد

از روزی که آن مدیر بزرگ تازه آمده به صورت پنهان بهت به چشم مهاجر لهجه دار تروریست هسته ای نگاه می کند؛

تا چند ماه بعد که روزی بعد از ارائه کوچکی در جلسه ای با خودش به عنوان تشویق دو تا بلیط تماشای هاکی بهت جایزه می دهد.

سخت نرم

از کنار میزم رد می شود.

-سال نو مبارک!

دستش را که می فشرم، سختی پوستش را حس می کنم. سختی ای که تحسین می کنم. او پنج شش سالی از من کوچک تر است. بسیار خودساخته، مهربان و دقیق. معمولا وقتی نصب سایتی به او واگذار می شود، کارش را با دقت و بسیار تمیز تمام می کند؛ چه در گرما و چه در سرما، در سخت ترین شرایط آرامش و دقتش را حفظ می کند. شاید همین همت، دقت و پشتکارش هست که باعث شده از تکنیسین فنی به مدیر نصب ارتقا پیدا کند.

خدا قوت!

برف آمده؛ همه جا را در ارتفاع زیاد پوشانده، رویش هم یخ زده.

اتوبوس که می رسد به ایستگاه، منتظر می شوم در باز شود. به ارتفاع برف یخ زده ای که درست جلوی پایم هست نگاه می کنم و سعی می کنم تخمین بزنم پایم را کجایش بگذارم که محکم باشد، تویش فرو نروم و لیز هم نخورم. در این فاصله که دارم محاسبات نجومی انجام می دهم، راننده اتوبوس می گوید: "روز خوبی داشته باشی!". شنیدنش در چنین روز یخی و در آن لحظه احساس خوبی داشت. شاید یک جورهایی هم ته مزه "خدا قوت!" داشت برای راه رفتن در پیاده روهای یخی.

بر فراز ابرها

این دریاست یا آسمان؟

آن گفت و گو

- چرا گریه می کنی؟
- چون من همیشه دارم خداحافظی می کنم...

هنر دور ریختن

هنر دور ریختن؛ دور ریختن هرچیزی که مدت هاست دور خودت جمع کرده ای و هیچ استفاده ای ازش نمی کنی؛ دور ریختن باورهایی که دیگر به کار نمی آیند؛ دور ریختن افکار و احساساتی که فراتر از سنگینی و اصطکاک روحی نیستند.

شروع ها

اول ژانویه 2014، یک برگ از گل دان گل قرمز شرکت قیچی کردم. گذاشتمش توی آب تا شاید ریشه دهد و گل دان جدیدی شود.
اول ها همیشه پر از انرژی دوباره هستند.

زندگی در شدت ها

تابستان ها نوک موهایت را مرطوب نگه می داری که از گرما خشک نشوند و نشکنند؛ زمستان ها هم همان کار را می کنی که از شدت سوز و خشکی سرما نشکنند.

تمام

یک روزی آدم خود خودش هم تمام می شود؛ باقی چیزها که دیگر سهل است.