باران

سایه های روشن و محو باران پیش از غروب و صدای باران. انگار این زندگی، رویایی ست در خواب.
و صدای قناری: دعای آدم وقتی باران میاد، بیش تر ممکنه مستجاب بشه.
و ما که هر دو یاد اخبار این روزهای جنوب می افتیم و  آمدن باران را آرزو می کنیم.

مروارید صدف وجود

عزت نفس را آدمی به آدم نداده که از آدم بگیرد. عزت نفس را خداوند از ازل در وجود آدمی به امانت گذاشته، در همان وجودی که بازگشتش را "راضیه مرضیه" خواسته.
چه قدر همیشه این دو صفت کنار هم برای من شگفت انگیز و زیبا بوده. مثل چیزی که دقیق نمی دانی چیست ولی فرای دانستن، زیبایی و عمقش جذبت می کند.

انتخاب

اتفاق ها به خودی خود، "اتفاق" هستند. روی دادهایی که در بازه ای از زمان و تحت شرایط همان دوران رخ داده اند. ولی گاهی اتفاق ها رنگ هایی می گیرند فراتر از اتفاق. در پس داستان ها و برداشت هایی که نقل می شوند در ذهن خودمان و به روایت دیگران؛ در پس برداشت ها.
اتفاق ها به خودی خود، اتفاق هستند؛ این ماییم که بهشان رنگ و هویت ویژه می بخشیم و انتخاب می کنیم سایه شان تا کی، تا کجا و تا چه حد بر زندگی مان بماند.
حرف تازه ای نیست؛ حرفی ست تکراری در کارگاه های خودشناسی و روان شناسی. ولی شنیدنش کجا و درک شخصیتش کجا.