تحسین و تحقیر کردن خیلی با هم فرق دارند. حتی اگر همین باشی که هستی، با تشویق یک جور جلو می روی و با تحقیر یک جور دیگر. وقتی تحسین می شوی، هرچه قدر دور، با تمام وجود برای رشد تلاش می کنی. وقتی تحقیر می شوی، آن قدر احساس بد بودن رویت سنگینی می کند که دلت می خواهد از شرایطی که ایجادش می کند، دور باشی. به جلو نمی اندیشی، به دوری و فرار فکر می کنی که کم تر باعث ناراحتی و خراش شوی. تحسین شدن، ارزش نهادن است؛ باور داشتن به این که در بستر زمان شکوفاتر می شوی. حتی اگر سنگ هم باشی، با تشویق دلت می خواهد خودت را بالا بکشی و از بستر خاک بلند شوی. اما تحقیر، پایی است که روی سنگ گذاشته می شود تا با نفرت بیش تر درون خاک فرو رود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر