چرا ما به هم حسادت می کنیم؟ حتی عجیب تر، مگر می شود به دوست داشته هایمان حسودی کنیم؟
این سوالی است که مدت هاست خودش را به این گوشه و آن گوشه ذهنم می کوبد و هر بار احساس و جواب مختلفی می گیرد.
این روزها به نگاه تازه ای رسیده ام. شاید حسادت به دیگری در واقع از نارضایتی از شرایط موجود خود آن آدم ریشه می گیرد. شاید موضوع اصلا "دیگری" نیست؛ موضوع خود آن آدم است که از وضعیت خودش خوش حال نیست. این نگاه درک "حسادت" را برایم آسان تر می کند؛ به آن "طبیعی" تر نگاه می کنم و کم تر ناراحتم می کند از طرف هر کسی که می خواهد باشد.
البته هنر آن است که آدم بتواند به موقع پیچیدگی ها را درک کند. ولی گاهی وقت ها وسط شلوغی و درگیری فکری و احساسی نمی شود به راحتی ابعاد مختلف ماجراها را دید.
این سوالی است که مدت هاست خودش را به این گوشه و آن گوشه ذهنم می کوبد و هر بار احساس و جواب مختلفی می گیرد.
این روزها به نگاه تازه ای رسیده ام. شاید حسادت به دیگری در واقع از نارضایتی از شرایط موجود خود آن آدم ریشه می گیرد. شاید موضوع اصلا "دیگری" نیست؛ موضوع خود آن آدم است که از وضعیت خودش خوش حال نیست. این نگاه درک "حسادت" را برایم آسان تر می کند؛ به آن "طبیعی" تر نگاه می کنم و کم تر ناراحتم می کند از طرف هر کسی که می خواهد باشد.
البته هنر آن است که آدم بتواند به موقع پیچیدگی ها را درک کند. ولی گاهی وقت ها وسط شلوغی و درگیری فکری و احساسی نمی شود به راحتی ابعاد مختلف ماجراها را دید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر