گاهی وقت ها فکر می کنم یکی از ریشه های رنج و ناراحتی، انتظار داشتن از زندگی است. اگر باور داشته باشم که تمام زندگی، بخشیدنی بوده و هر آن چه می آید و می رود، بخشی از لطف و بخشایش، راحت تر زندگی می کنم و کم تر درد می کشم. هر چه بی توقع تر از زندگی باشم، سبک تر زندگی می کنم، کم تر افسوس می خورم و نعمت هایی را که از سر لطف برای مدتی داده شده، روشن تر می بینم و شایسته تر سپاس می گزارم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر