بعضی چیزها ناگفتنی هستند. سنگینی عجیبی دارند. از آدم می گذرند و آدم را تغییر می دهند تا وقتی که خودشان حل شوند. با این همه، وقتی آدم ناگفتنی ها را تجربه می کند، مهارت دیگری پیدا می کند در حس ناگفتنی ها در بعضی آدم های دیگر. گاهی یک نگاه، یک عکس، یک جمله از موضوعی دیگر، همان رنگ آشنای ناگفتنی ها را با خود دارد. حسی آشنا که گاهی باعث می شود دیگری را تا حدودی درک کنی، بی آن که بشنوی یا جویا شوی.
۱ نظر:
:)
ارسال یک نظر