از این دانشگاه خلوت

این دانشگاه خلوت

دانشگاه یک ماهی است که کاملا خلوت شده. با پایان ترم، دانش جوهای دوره لیسانس و بچه های غیر تحقیقاتی فوق لیسانس، همه رفته اند. دانش جویان تحقیقی مانده اند و استادها. دانشگاه در حال اجرای برنامه های نگهداری و تعمیرات است. آسانسورها بررسی می شوند. لابراتوارها بازسازی می شوند. همه جا در حال تغییر است. دانشگاه پر است از پسرهای ظریف و کشیده و جوانی که لباس های سراسری قرمز به تن دارند و دیوارهای دانشگاه را می شویند... چقدر بچه سالند و کشیده و اکثرا مالایی... در قشر کارگر، کمتر می توان چینی پیدا کرد...

دوستانم برگشته اند تهران. شیوا رفته. آتوسا هم رفته. چند نفر دیگر از بچه ها هم به تازگی رفته اند. باز هم جای شکرش باقی است که گل دان های شیوا این روزها مهمان من هستند.!

مریم هم پریشب برای پروژه اش رفت قطر. آه از این "گاز مایع طبیعی"! برایش جشن خداحافظی کوچکی گرفتیم.

بدرقه کردن و خداحافظی همیشه سخت است. هرچقدر هم تکرار شود و هر چقدر هم برای مدت کوتاهی باشد.

تنها نکته مثبت، اثر ایبو و آیو بر روی من است. این خانواده مسلمان سنگاپوری همیشه در خوبی کردن دستانی گشوده دارند. هنگام رفت و برگشت، همیشه مرا همراهی کرده اند و در جواب تشکرم، آیو همیشه گفته که خودش معنای دوری را می داند. آیو مهندس عمران است و دهه ها پیش برای تحصیل، سه سال در روسیه زندگی کرده. همان سه سالی که ایبو همیشه تک تک تاریخ هایش را به یاد دارد، چون سه سال منتظر آیو بوده تا به هم زندگی مشترکشان را شروع کنند. زندگی مشترکی که هنوز بعد از سال ها عاشقانه و دوستانه است.

حالا من هم سعی می کنم هر وقت می توانم آدم ها را به خوبی بدرقه کنم، چون ارزش این کار را به خوبی می دانم.

آن قدر در تغییرات شدید زندگی کرده ام که دیگر تغییر بخشی از زندگیم شده است. حالا دیگر ساده تر از آن چه می پندارم، با آن کنار می آیم. حتی در این سکوت بی انتها.