یکی از جالب ترین نکته های این یکی دو ساله درک این بوده که ذهن، داستان پردازی ها و نتیجه گیری ها و حرف زدن های خودش رو داره. پردازش و نتیجه ای که لزوما همیشه با آن چه اتفاق افتاده یا میفته، هم خوانی نداره. که همیشه لازم نیست حرف ها و برداشت هاش رو جدی گرفت. که می شه بهش به عنوان یک بخش پردازش گر جداگانه نگاه کرد و بعد سبک، سنگین کرد که حرف ها و برداشت هاش قابل باور هست یا نه.
بعد از یکی دو جلسه کارگاه روان شناسی و یک دوره چند ماهه درباره چگونگی کارکرد مغز انسان، این برداشت من حداقل برای خودم جالب، قابل فکر و تمرین هست؛ تلنگری برای جدی نگرفتن همه جویده های ذهنی و باز گذاشتن وجود برای دوباره دیدن ها.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر