برای اولین بار، تماشای مسابقه هاکی از نزدیک، سرعت و تیزی این توپ بلبرینگی فلزی که روی یخ سر می خورد. دیدن این بازی با تمام قوانین متفاوتش برایم جالب بود. مسابقه در سه بازه بیست دقیقه ای پیش می رفت و بین هر بازه، فرصت کوتاهی بود برای استراحت و بازنگهداری زمین یخی.
بازیکنان همه قد بلند و تو پر که با لباس های محافظ هاکی پر تر هم به چشم می آمدند. لباس و وسایل محافظ هاکی کاملا برای فضای سریع، خشن و پر زد و خورد این بازی طراحی شده.
پس از اولین دور بازی، بازیکنان زمین را ترک کردند. چند دقیقه بعد، به جایشان پسر بچه های پنج، شش ساله ای با لباس و کلاه خود هاکی و اسکیت هایشان وارد زمین شدند، به همراه یک خرس عروسکی بزرگ. در فاصله استراحت بین مسابقه، این نخودها دو تیم شدند و شروع کردند به مسابقه در همان زمین اصلی ورزشگاه. خرس بزرگ سفید هم داورشان بود؛ مربی هایشام هم همان دور و بر بودند که مراقبشان باشند. این نخودها، چند لحظه با اسکیت هایشان روی زمین یخی جلو می رفتند و برای مدت کوتاهی توپ را به جلو می راندند. بعد سر می خوردند و می افتادند روی زمین. کل بازی این کوچولوها پنج دقیقه بود. این برنامه به حمایت یکی از کافه های مشهور کانادایی، Tim Hortons، راه افتاده بود. این کافه در کنار قهوه و چای، شرینی های خیلی کوچک و گردی هم می فروشد که به "Timbits" معروف است. اسم تیم این بازیکنان ریزه میزه هم به نشان از آن شیرینی های ریز، Timbits گذاشته شده بود.
هاکی برای مردم این جا خیلی مهم است، مثل فوتبال برای ماها. بچه هایشان با هیجان و افتخار هاکی یاد می گیرند. خیلی قشنگ بود که بین بازی جدی تیم مهمی از کانادا با یک تیم آمریکایی، به پسر بچه های کانادایی فرصت داده شده بود که بیایند در ورزشگاه اصلی روی زمین هاکی واقعی، وسط جمع تماشاگران، هاکی را تمرین و تجربه کنند. فرهنگ و نوع اعتماد به نفس دادن به بچه ها این جا جالب است.
بازیکنان همه قد بلند و تو پر که با لباس های محافظ هاکی پر تر هم به چشم می آمدند. لباس و وسایل محافظ هاکی کاملا برای فضای سریع، خشن و پر زد و خورد این بازی طراحی شده.
پس از اولین دور بازی، بازیکنان زمین را ترک کردند. چند دقیقه بعد، به جایشان پسر بچه های پنج، شش ساله ای با لباس و کلاه خود هاکی و اسکیت هایشان وارد زمین شدند، به همراه یک خرس عروسکی بزرگ. در فاصله استراحت بین مسابقه، این نخودها دو تیم شدند و شروع کردند به مسابقه در همان زمین اصلی ورزشگاه. خرس بزرگ سفید هم داورشان بود؛ مربی هایشام هم همان دور و بر بودند که مراقبشان باشند. این نخودها، چند لحظه با اسکیت هایشان روی زمین یخی جلو می رفتند و برای مدت کوتاهی توپ را به جلو می راندند. بعد سر می خوردند و می افتادند روی زمین. کل بازی این کوچولوها پنج دقیقه بود. این برنامه به حمایت یکی از کافه های مشهور کانادایی، Tim Hortons، راه افتاده بود. این کافه در کنار قهوه و چای، شرینی های خیلی کوچک و گردی هم می فروشد که به "Timbits" معروف است. اسم تیم این بازیکنان ریزه میزه هم به نشان از آن شیرینی های ریز، Timbits گذاشته شده بود.
هاکی برای مردم این جا خیلی مهم است، مثل فوتبال برای ماها. بچه هایشان با هیجان و افتخار هاکی یاد می گیرند. خیلی قشنگ بود که بین بازی جدی تیم مهمی از کانادا با یک تیم آمریکایی، به پسر بچه های کانادایی فرصت داده شده بود که بیایند در ورزشگاه اصلی روی زمین هاکی واقعی، وسط جمع تماشاگران، هاکی را تمرین و تجربه کنند. فرهنگ و نوع اعتماد به نفس دادن به بچه ها این جا جالب است.
۲ نظر:
دیدم بعضی وقت ها چنان بازی رو جدی میگیرن که درگیر میشن! چیزی که برام جالبه اینه که انگار داور هم این بزن بزن رو یه جورایی قبول داره D:
چقدر عالی که به بچه ها فرصت این تجربه رو میدن :)
آره، این خیلی عجیبه. زد و خورد زیاد دارن ولی انگار همون هم انواع و اقسام و قوانین خودش رو داره که بلد نیستم. ولی عجیبه که مردم هم انگار از درگیری توی این جور ورزش ها هیجان زده می شن؛ برخلاف فوتبال که هر گونه زد و خوردی غیر اخلاقی محسوب می شه.
درباره بچه ها، خیلی این جوریه. کاش توی فرهنگ ما هم این همه اعتماد به نفس دادن به بچه ها بیش تر بشه درباره اون چه که هستن و ورزش های ملی خودشون :)
ارسال یک نظر