تنهایی، هم دم امینی است. لازم نیست خودت و احساست را برایش تعریف کنی. لازم نیست خودت را برایش توضیح دهی. لازم نیست نگران قضاوت و نگاهش باشی. لازم نیست بعدها برای سوء برداشت ها ازش عذرخواهی کنی.لازم نیست نگران باشی که حرفت را جای دیگری می برد یا نه. جای دیگری از زمان، درک و قضاوت خودش را به سویت پرت نخواهد کرد. روی زخم هایت نمک نخواهد پاشید. به آن چه برایت با ارزش است، نخواهد خندید. از پشت بهت خنجر نخواهد زد.
تنهایی، شاید عمق و شدت مسایل را برایت بیش تر کند. شاید عبور از تلخی احساس و افکارت را کند تر کند. شاید فکر و احساست را به چندین گذرگاه عجیب بکشاند که فکرش را هم نمی کردی. تنهایی شاید سخت باشد. ولی سایه همیشه هم راهی است که در سکوت و درک، کنار همه افکار و احساساتت می ماند؛ شاید تا روزی که پوست بیندازی و با لایه ها و رنگ های جدیدت به زندگی ادامه دهی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر