بالا بروم، پایین بیایم، در طول این سال ها، همیشه دوستان هندی ام از آدم های پر محبت زندگیم بوده اند. چه در سنگاپور و چه در این شهر این سر دنیا، هنوز هم از بین دوستان غیر ایرانی، دوستان هندی ام در محبت و دوستی و تقسیم فکر و احساسشان کم نظیرند. به اندازه خودمان آدم های احساسی ای بوده اند و هر وقت کمکی ازشان بر می آمده، دریغ نکرده اند. پشت حرف هایشان هم لزوما سیاست و احتیاط خاصی نبوده، هر چه تقسیم کرده اند رنگ خودشان را داشته.
وقتی سنگاپور بودم، چه وقت تحصیل دوستان و هم کلاسی های هندی مهربانی داشتم؛ چه در محیط کار، هم کاران مهربانی داشتم. دوستانی داشتم که می شد با آن ها از دری حرف زد، درد دل کرد، نظر داد و ایده گرفت. این جا هم هم کاران هندی ام آدم های ساده و بی سیاستی هستند؛ خانم هندی ای که چند ماهی است شروع به کار کرده، با وجود این که کانادایی است و خانواده اش سه نسل پیش به این جا مهاجرت کرده، هم چنان همان سادگی رفتاری و زبان گفتگو با احساس و قلبش را حفظ کرده، وقتی از خودش یا اتفاقی برایم حرف می زند، همه چیز را با احساس خودش تعریف می کند، بدون محافظه کاری خنک رایج در این جا.
پس نوشت: حتی اگر نسل آن آدم از هندی های کارائیب باشد.
وقتی سنگاپور بودم، چه وقت تحصیل دوستان و هم کلاسی های هندی مهربانی داشتم؛ چه در محیط کار، هم کاران مهربانی داشتم. دوستانی داشتم که می شد با آن ها از دری حرف زد، درد دل کرد، نظر داد و ایده گرفت. این جا هم هم کاران هندی ام آدم های ساده و بی سیاستی هستند؛ خانم هندی ای که چند ماهی است شروع به کار کرده، با وجود این که کانادایی است و خانواده اش سه نسل پیش به این جا مهاجرت کرده، هم چنان همان سادگی رفتاری و زبان گفتگو با احساس و قلبش را حفظ کرده، وقتی از خودش یا اتفاقی برایم حرف می زند، همه چیز را با احساس خودش تعریف می کند، بدون محافظه کاری خنک رایج در این جا.
پس نوشت: حتی اگر نسل آن آدم از هندی های کارائیب باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر