Léa

شاید اسمش را بگذارم "Léa". قبل ترها این اسم بین خطوط شعری فرانسوی به دلم نشست. به "لیلی" هم شبیه است. لیلی را هم به اسم دوست دارم؛ برایم مفهوم عاشقانه ای دارد. ولی نقش لیلی در برابر مجنون و کلا داستانشان را خیلی تحسین نمی کنم. شاید هم مشکل از آن نوشته زیبایی است از مرحوم پوینده که لیلی را در برابر مجنون با شیرین در برابر فرهاد مقایسه کرده. از آن به بعد، نگاهم به نقش لیلی عوض شده. ولی لیلی خفته در پشت واژه Léa را دوست دارم. Léa به "آ" هم ختم می شود. اسم هایی که با "آ" تمام می شوند، انگار تمام نمی شوند؛ طنینشان همان بالا می ماند؛ پر هستند و قوی و ممتد. آره، شاید اسمش را بگذارم "Léa". ولی بعد خانواده و دوستانم در ایران ممکن است نتوانند با این اسم ارتباط برقرار کنند... خوب می شود گفت که چه قدر شبیه است به اسم لیلی یا لعیا که در بین ایرانیان رایج است. از طرفی اگر همین جا بماند، شاید انگلیسی زبانان نتوانند "آ" ی آخر اسمش را از روی نوشته تشخیص دهند؛ ممکن است اشتباهی "Lee" صدایش کنند که فاصله زیادی با اسمش دارد، شبیه مارک تجاری لباس است یا اسم های چینی... یا شاید نتوانند "آ" را آن طور که باید محکم و پر ادا کنند...

خوب با این همه شاخه ذهنی، بی جهت نیست هنوز حتی پدرش هم پیدا نیست، چه برسد به خودش.