دلم می خواهد یک نقطه بلند پیدا کنم. بروم بنشینم لبه بلندی و بگذارم همه این همه در هم بر هم هایی را که در ذهنم سنگینی می کنند، رها کنم در گستردگی دنیا. حیف که این جا سرزمین کم ارتفاعی است. زیبایی اش به آب های روان است که تا افق ادامه دارند، افقی که گاهی با کشتی های باربری پوشیده می شود. کنار دریا آرامش هست، ولی بلندی آدم را به آسمان نزدیک تر می کند. دلم کوه می خواهد و گم کردن خود در شکوه و سکوتش.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر